"Furmoso ampeçaba a dar seinhas de cansado. L sudor relhuzie-le ne l lhombo i la cabeçada fazie-le zeinhos de scuma ne l cachaço. Yá cachico que nun scatrapulhaba i solo iba a passo.
Reconcho, tanta touça! I inda Antonho Rolo ten la coraije de me pedir las touças de l cerrado de l Cascalho. Deixa que torne, que queda bien repunsado. Que diabo nun ben eiqui? Nun ten bun bagar?!
La prática yera siempre ua de las de l lhibro que habie mercado an Bergáncia, ne l seminairo, a un padre sou porsor, muito an segredo i por fabor, nun manginaba adonde l tenerie zancantado: “A Voz do Pastor – discursos de hum parocho aos seus fregueses”. Habie-le custado 5 mil reis mas habie sido denheiro bien ambriado. Tenie sermones pa to ls demingos de l’anho. Quando yera die de fiesta, scolhie-se un i apuis bundaba ajuntar-le dues lhérias al cunsante.
Podie-la tener anjorcado onte a la nuite, mas l’arrozada de lhiebre que Maridília me puso tenie un seinete!... quedei mi ampanzinado... dou-me ua molheza... yá nun fui capaç de me aponer... anda que algua cousa se haberie de anjorcar... anton nun yera el l pregador mais buono daqueilhes trés cunceilhos... anté fazie chorar las ties... inda staba pa nacer outro..."
Reconcho, tanta touça! I inda Antonho Rolo ten la coraije de me pedir las touças de l cerrado de l Cascalho. Deixa que torne, que queda bien repunsado. Que diabo nun ben eiqui? Nun ten bun bagar?!
La prática yera siempre ua de las de l lhibro que habie mercado an Bergáncia, ne l seminairo, a un padre sou porsor, muito an segredo i por fabor, nun manginaba adonde l tenerie zancantado: “A Voz do Pastor – discursos de hum parocho aos seus fregueses”. Habie-le custado 5 mil reis mas habie sido denheiro bien ambriado. Tenie sermones pa to ls demingos de l’anho. Quando yera die de fiesta, scolhie-se un i apuis bundaba ajuntar-le dues lhérias al cunsante.
Podie-la tener anjorcado onte a la nuite, mas l’arrozada de lhiebre que Maridília me puso tenie un seinete!... quedei mi ampanzinado... dou-me ua molheza... yá nun fui capaç de me aponer... anda que algua cousa se haberie de anjorcar... anton nun yera el l pregador mais buono daqueilhes trés cunceilhos... anté fazie chorar las ties... inda staba pa nacer outro..."
Alfredo Cameiron, in Voz do Nordeste
Não. O meu teclado não ficou doido! O texto aqui reproduzido é que está simplesmente escrito em Mirandês. Um dialecto próprio do território a Leste da Braganzónia, o planalto Mirandês, que quase se perdeu em meados do século passado. Recuperado pelo saudoso Padre Mourinho, vai sendo por lá ensinado aos mais novos. Vai também aparecendo em algumas publicações, infelizmente pouco divulgadas. Para os mais novos está por aí à venda uma edição especial de Astérix [o Gaulês] traduzida em Mirandês. Para quem nunca tal havia visto, aqui fica este breve exemplo.
3 comentários:
Porca, fiquei encantado com este soberbo pedaço de mirandês. Ainda bem que aqui o trouxeste, para um melhor conhecimento da cultura desses Além-Montes tão injustamente esquecidos fora dos períodos de campanha eleitoral!
Em 28/10/2006, lá no meu Sino, publiquei também um texto para divulgação dessa língua, que só a falta de cultura e de vontade política dos nossos governantes não reconhecem como tal, continuando a considerar o mirand~es como um dialecto.
Tem tudo, até uma gramática própria, para poder ser uma LÍNGUA!
O que lhe falta? - Nada!
Sem outro intuito que não seja reforçar a divulgação que fazes do mirandês,aqui te deixo o texto que publiquei então:
Eis o texto:
Título: " Barba sin tiempo"
Habie un rapaç que yá muito tiempo que namoraba cula moça i treminou a pedir-se-la al pai. L pai de la moça quando l biu dixo-le:
- Nin penses an casar-te cula mie filha. Purmeiro arranja barba i apuis ben a falar cumigo.
L rapaç alhá se fui mui triste pus inda nun tenie barba. Anton agarrou un xeixo dua ribeira i passaba ls dies a sgodar la cara cul xeixo a ber se le salie la barba. Tanto sgodou, tanto sgodou, que alhá le saliu la barba. Fui-se anton outra beç a tener cul pai de la moça, que le dixo:
- Cumo yá tenes barba, yá te puodes casar cula mie filha.
Eilhes alhá se casórun. Mas nun tenien nada i nin un nin outro ganhaba. Naqueilha casa nun habie nada de comer nin de buer. Por esso passában ls dies mui tristes. I dezie l rapaç:
- Nuites alegres, manhanas tristes, barba sin tiempo pa que nacistes.
Uma delícia, não é?
É espantoso como consegue ser uma mescla de Português, Castalhano, Galego e, mesmo, catalão (que é o que mais me espanta!)
Veja-se, por exemplo: os artigos "l" e "is"; "apuis"; "dies";...
Faz uma simplificação espantosa da escrita, aproximando-a da fonética, e mesmo a nível gramatical apresenta uma estrutura própria (repare-se na conjugação verbal de "habie" e "dezie").
Um abraço e parabéns.
Jorge G
Jorge, Apesar de a minha 'área' ser mais virada para as ciências entendo razoavelmente o Mirandês. Já no tempo do Liceu em Bragança tive um colega de turma que era mirandês genuíno, de São Martinho de Angueira que, com natural orgulho, me foi dando umas explicações desta [sua] estranha Língua.
Concordo inteiramente que o Mirandês não tem nada de dialecto. É sem dúvida para mim uma Língua, e uma estranha mistura de português e catalão, mais até do que castelhano ou galego.
Senti isso quando, em meados dos anos setenta, fui pela primeira vez a Andorra e aí ouvi, 'ao vivo', falar catalão. A impressão que tive então foi a de que estava a ouvir um Mirandês um pouco diferente. Mais 'rápido', mas muito parecido.
Gostei muito do texto que me deixou e, com sua licença, e porque aqui sempre fomos bons vizinhos dos Mirandeses, apesar das 'guerras diocesanas' entre Bragança e Miranda [de que já ninguém se lembra], vou arranjar um 'boneco' apropriado e vou reproduzi-lo aqui no Braganzónia.
Um Xi da Porca [bfs]
Porca, é um prazer!
Abraço.
Postar um comentário