A Reserva

Encravada entre a província portuguesa de Trás-os-Montes e a província espanhola de Zamora [Castilla y León], a região da Braganzónia [Braganza+Amazónia] é considerada, como sempre foi pelo Poder [monárquico ou republicano] de Lisboa, uma autêntica Reserva de Índios, reconhecida por qualquer viajante esclarecido como das mais atrasadas da Europa.

Atrasada, abandonada, desprezada, quase renegada e indesejada!

E não poucas vezes espoliada do pouco que já lhe resta para além da genica, do orgulho e da dignidade dos que nela vão sendo ignorados!

Para os Senhores do Poder, a Braganzónia foi sempre um empecilho que apenas dá despesa, poucos impostos e quase nenhuns votos!

Que os interessou apenas enquanto foi preciso recrutar mancebos fortalhudos, habituados à fome e à porrada, para mandar às guerras de África!

A reserva abrange actualmente 106 tribos, agrupadas em 49 zonas de caça dispersas por uma área de 1.173 quilómetros quadrados.

Eram 34.752 os índios que ocupavam esta vasta área em 2001 [trinta por quilómetro quadrado].

Algumas dessas tribos, as da metade Norte da reserva, desde a fronteira espanhola até aos velhos trilhos que ligam Braganza [a tribo maior] à zona Leste de Vinhais [reserva irmã da Braganzónia] e à zona Oeste de Alcañices [reserva espanhola pouco menos desprezada por Madrid], foram há uns anos atrás, sem para tal serem ouvidas e contra-vontade, integradas no Parque Natural de Montesinho.

Transformando-lhes o quotidiano num verdadeiro inferno porque, entre outras coisas, lhes não é sequer permitido cortar livremente a lenha de que são donos para manter o fogo que lhes aquece o corpo durante o Inverno. Que na Braganzónia é rigoroso, faz doer as unhas e gelar os rios!

Agora, cada índio tem que [muito respeitosamente] solicitar aos Senhores do Parque o especial favor de uma autorização para cortar meia dúzia de paus que mal chegam para os gatos tirarem o frio do lombo!

Melhor fora que o tal Poder os abandonasse de vez à sua sorte para livremente poderem decidir o futuro!

08 fevereiro, 2007

L Çaramouquito


"Yá staba an Tortulhas iba pra dous lustros. Habie aparecido cun ls andraijos que traie ne l cuorpo i las manos an la puonta de ls braços.

Zampenado, cara bien zbulhada, las greinhas grifas i ls uolhos cumo dues denozielhas, Mário Raiano – habie benido de un pobico de la raia - yera un cacho dun home, assi a modos dun San Cristobo, de cuorpo i alma, tirando-se l Nino Jasus al ombro, mas anton!, andeble de la cabeça cumo inda nun se habie bisto por aqueilhes lhados, çaramouquito de todo, cuitadico, que nun yera capaç de dezir trés bezes arroç!

Jeira parqui, jeira palhi, muita beç solo pula códia, caiu an las buonas grácias de l pobo i alhá se arrimou ne l chabolico que senhor Zezinho l’amprestou junto cun l’hourtico trás de l’eigreija, d’a meias, a la cuonta de la scabadela da las binhas, i de botar ua mano an las bandimas, i de le mundar la corteilha als cochinos quando fazisse falta, i de ajudar ne l acarreio, i an la trilha, i de alhebantar esta parede, i isto, i aquilho, i de le partir la ramalhada a D. Aninhas...que isto, senhor Zezinho yera rico i deboto, mi amigo de ajudar ls zbalidos i quien percisa - fusse todo pul çcunto de ls pecados...

Buono, l cierto ye que Mário, cumo a más nun querie chegar, iba lhebando la bida cantando i rindo, cun un pie trás de l’outro - cumo houbissa caldo ne l pote i un carolo ne l caxon, yá nun yera perciso priessas nin cobradeiros de cabeça! Tirando-se ua laranjada an la taberna, als demingos i habendo croua, outras aspiraçones nun se le coincien.

Quien nun paraba queta cun la roupa que tenie yera tie Bárbela Bexiga, bezina de puorta, que le custaba ber a Mário, un moço tan zbulhado, siempre mal ampelajado i la barriga sabe Dius cumo.

Anteimou que Mário tenie que arranjar maneira de se casar, que nun se morrie assossegada se nun sabisse que l deixaba arrimado i bien antregue.

- Ah Mário, l que te fai falta ye ua moça buona, pra fazerdes bida home, ua moça cun cabeça!...

- Si...tamien sin cabeça pra que la quiero?! Sin cabeça yá bonda l caramonico de la santica que tengo an riba de l puial!"

4º excerto do conto "L Stalhico" [Alfredo Cameirão]


Com este acaba-se o Conto! Quem leu os excertos posteriores a este, deve ter feito mentalmente uma ideia do aspecto do 'rapaç'. Cada um saberá até que ponto esteve próximo da descrição aqui reproduzida, feita pelo autor logo no início da história.

Digam lá, 'stalhico' à parte, se o 'moço' acabou ou não por ter sorte com uma 'puosta' daquelas lá nos confins do Planalto Mirandês!...

4 comentários:

Anônimo disse...

Eu diria mais: ela foi pérola atirada ao porco!!!

Esta parece-me uma variante engraçada da "Farsa de Inês Pereira" que Mestre Gil escreveu a partir da máxima: "mais quero asno que me leve que cavalo que me derrube"

Um abraço

Anônimo disse...

Atom num tieve?!

um abraço.

Anônimo disse...

MPS,

Porco sortudo...

Um Xi da Porca

Anônimo disse...

Jorge,

Alguma coisa havia de correr bem ao 'rapaç'!

Um Xi da Porca

Retratos